Leere Netze 2023

هی خواستم درمورد فیلم ایرانی چیزی ننویسم نشد چون معمولا فیلم ایرانی نگاه نمیکنم .
یه فیلم با ظاهر خیلی شیک که تلاش می‌کنه عشق و واقعیت‌های تلخ اجتماعی رو با هم قاطی کنه، اما نتیجه‌اش چیزی جز یه تجربه نصفه‌نیمه نیست. داستان امیر و نرگس که گیر مشکلات اقتصادی و توقعات عجیب‌وغریب خانواده‌ها افتادن، می‌تونست تکان‌دهنده باشه، ولی انگار فیلم تو راه رسیدن به هدفش یهو گم شده.

بازی‌های خوب، ولی نه شگفت‌انگیز: صدف عسگری و پانتاپناهی‌نقش‌هاشون رو بد بازی نمی‌کنن، اما چیزی هم نیست که تو رو به وجد بیاره.
واقع‌گرایی بصری: فضای کارخونه‌ها و ساحل‌های دریای خزر خوب از آب دراومده. حس بدبختی و فشار اقتصادی رو درست منتقل می‌کنه.

داستان کش‌دار: روایتی که یه‌جوری شروع می‌شه انگار قراره خیلی هیجان‌انگیز بشه، ولی همین‌طور آهسته و خواب‌آور پیش می‌ره.
انگار فیلم یه دفترچه راهنمای «مشکلات اجتماعی ایران» رو برداشته و صفحه به صفحه‌ش رو کپی کرده. هیچ عمقی تو نگاهش نیست.
پایانش به جای اینکه تاثیرگذار باشه، بیشتر آدم رو کلافه می‌کنه. انگار می‌خواستن خیلی هنری و باز بذارن، ولی بیشتر گنگ و بی‌حس شده.

«تورهای خالی» تلاش داره بگه عشق تو ایران چقدر سخته، ولی بیشتر وقت بیننده رو خالی می‌کنه. فیلمی که می‌تونست بهتر باشه، اما تو اجرا لنگ می‌زنه. اگه دنبال فیلمی هستی که واقعاً تاثیرگذار باشه، شاید بهتره یه گزینه دیگه رو انتخاب کنی.

ما اگه دنبال فیلم ایرانی(ثداثیمایی) بودیم نمیومدیم اینجا