Priscilla

این فیلم مکمل Elvis (2022) از نگاه پریسیلا با تم فمنیستی هست

یک فیلم لوس ، تهوع آور در سبک تینیجری با داستان تکراری عشقی و سراسر محرک جنسی و انتهای باز. یه دختر خوشگل و یه پسر جذاب از اول تا آخر فیلم خودشون رو بهم میمالن.همین. اگر فیلم محرک دوست دارید نگاه کنید وگرنه طرفش نرید. اوج حماقت و حقارتی که یک زن میتونه تحمل کنه به تصویر میکشه.

فیلم جدید کاپولا رابطه بین پریسیلا و الویس پریسلی را به شکل دراماتیک روایت می‌کند، و اگر فیلم‌های قبلی این کارگردان را دیده باشید، متوجه شباهت‌های آن‌ها با فیلم سینمایی «پریسیلا» خواهید شد. با این حال، این بار کاپولا در جهت مخالف حرکت می‌کند و با یک اصالت مستنددرام بسیار دقیق فیلمش را می‌سازد. ۱۷ سال پس از فیلم «ماری آنتوانت»، او به عنوان یک فیلمساز رشد کرده است، روایت او حالا جزئیات ارگانیک و دقت احساسی دارد که شما را به سرعت جذب می‌کند. کتابی که فیلم جدید کاپولا بر اساس آن ساخته شده «الویس و من» است. اما فیلم کاپولا به سادگی «پریسیلا» نامیده می‌شود و این ما را به سمت یک نکته اساسی سوق می‌دهد؛ این که فیلم، در حالی که می‌توان آن را به عنوان یک داستان عاشقانه توصیف کرد، قرار نیست از منظری دوگانه روایت شود.

کاپولا، نویسنده و کارگردان «پریسیلا»، این داستان را با چشمانی باز روایت می‌کند، تا جایی که برای مدتی درگیر این ماجرای ماورایی می‌شویم که وقتی بزرگ‌ترین ستاره روی کره‌ی زمین شما را به عنوان ملکه‌ی زندگی‌اش انتخاب کند چه معنایی دارد. این فیلم ما را مستقیما وارد گریسلند می‌کند (شما واقعا احساس می‌کنید آنجا هستید)، درست همانطور که همه چیز اتفاق افتاد و بدون شاخ و برگ اضافی زندگی این دو را نشان می‌دهد.

با توجه به اینکه ما عادت کرده‌ایم در فیلم‌های پیچیده بیوگرافیک، زندگی‌هایی را که به ما نشان می‌دهند در قالب روند تغییر شخصیت‌های دراماتیک درهم آمیخته شوند، کاپولا کار جسورانه‌ای انجام می‌دهد و ظهور و سقوط رابطه پریسیلا و الویس را به شکل یک دفترچه خاطرات ارائه می‌کند که به سادگی رو به جلو جریان دارد. در لحظاتی ممکن است تعجب کنید پس روند تغییر شخصیت‌ها چه شد؟ اما این روند کل فیلم است، داستان این که چگونه اسطوره راک اند رول با صدایی نرم که پریسیلا فکر می‌کرد عاشقش می‌شود به شخصیتی بیمارگونه تبدیل می‌شود، هرچند شاید همیشه اینطور بوده. سوال دراماتیکی که «پریسیلا» را پیش می‌برد این است: آیا ما شاهد یک رابطه عمیقا ناقص و در نهایت آسیب‌زا هستیم؟ یا آیا می‌بینیم که یک زن جوان بی‌گناه پر جنب‌وجوش خود را به سمت یک سراب سوق می‌دهد؟

هنگامی که مخاطب همراه با پریسیلا، اولین نگاه از نزدیک به الویس را تجربه می‌کند، می‌بینیم که جیکوب الوردی، بازیگر ۲۶ ساله استرالیایی مثل همیشه به نظر نمی‌رسد. خیلی شبیه اوست با این حال، زبان بدن آرام او عالی است، و کاری که با صدای الویس انجام می‌دهد، او را بیشتر از (به نظر من) آستین باتلر به این شخصیت نزدیک می‌کند. صدای صحبت کردن الویس یک پارادوکس واقعی بود. او یک راک اند رولر بود که آتشین می‌خواند، اما وقتی صحبت می‌کرد با لحنی مخملی، فوق‌العاده آرام و مودبانه بود؛ صدای یک مرد قابل اعتماد با حس غم درونی. او از این خصیصه استفاده کرد تا دنیا را به سمت خود بکشاند و الوردی این را به خیره‌کننده‌ترین شکل ممکن به تصویر می‌کشد. الویس با بازی او با پریسیلا با ملایمت کامل رفتار می‌کند و ما از اولین گفتگوی آن‌ها متوجه می‌شویم که این غم و اندوه از کجا نشات می‌گیرد. مادر الویس، یک سال قبل از دنیا رفت و همانطور که او برای پریسیلا توضیح می‌دهد، مادرش برای او همه چیز بود.

جذابیت فیلم «پریسیلا» و انسانیت عجیب غوطه‌ور در آن، در این است که کاپولا هیچ یک از اینها را اغراق نمی‌کند. او به ما نشان می‌دهد که پریسیلا و الویس چگونه با همدیگر احساس آرامش می‌کنند، اما سپس می‌بینیم که الویس چگونه حتی لباس پوشیدن پریسیلا را کنترل می‌کند و به او اجازه نمی‌دهد لباس‌های طرح‌دار بپوشد. ما متوجه می‌شویم که الویس مرد کنترل‌گری است. الوردی و اسپانی دارای اختلاف قد بسیار چشمگیرتر از الویس و پریسیلای واقعی هستند، اما این اختلاف به عنوان بیانی از رابطه این زوج عمل می‌کند. اساسا او هیچ شباهتی به پریسیلا واقعی ندارد. الویس او را «کوچولوی من» صدا می‌کند، و منظورش این است: تو یک بچه و اسباب‌بازی دوست‌داشتنی من هستی.

الویس یک نابغه خلاق، مردی خونگرم با کاریزمای منحصربه‌فرد، و مسلما یکی از آسیب‌دیده‌ترین سلبریتی‌های قرن بیستم بود. به همین خاطر است که او خود را با اعتیادهای مداومش نابود کرد. چیزی که فیلم به شما نشان می‌دهد این است که رابطه او با پریسیلا اعتیاد دیگری بود، اعتیادی که آرامشی را که او آرزوی آن را داشت فراهم می‌کرد، اما به همین خاطر بود که نمی‌توانست او را به عنوان یک فرد کامل ببیند. همانطور که «پریسیلا» ادامه می‌یابد، و پریسیلا و الویس ازدواج می‌کنند و دختری به نام لیزا ماری به دنیا می‌آورند، سردی دراماتیک، فیلم را دربرمی‌گیرد. کیلی اسپانی از پریسیلا شخصیتی قدرتمند می‌سازد، اما قدرت اجرای او در به تصویر کشیدن غم پریسیلا است و برای مخاطب دقیقا این موضوع را روشن می‌کند که عاشق کسی شده که به نظر می‌رسد یک دمدمی مزاج مزاحم است. وقتی بالاخره خودش را آزاد می‌کند، مثل این است که از رویا بیدار می‌شود. «پریسیلا» یک درام کاملا صادقانه درباره این است که زندگی این زن چطور به اینجا ختم شد.