The Other Me 2022

این فیلم هم یکی از همون کارهایی هست که اصلاً نمیشه بهش گفت «سینما». یه داستان ضعیف و پر از سوراخ‌های گنده که حتی با دقت نگاه کردن هم نمی‌تونی هیچ چیزی ازش بکشی بیرون. داستانش یه چیز توی سبک “دوباره شروع کن، می‌تونی بهتر بشی” است، ولی با این فرق که هیچ‌چیز جدیدی نمی‌آره و توی همون زمین قدیمی بازی می‌کنه.

شخصیت‌ها که اصلاً جایگاه خاصی ندارن، انگار هیچ کدوم از بازیگران نمی‌دونستن دارن چی بازی می‌کنن. تک‌تک دیالوگ‌ها به‌طرز عجیبی بی‌روح و فاقد هرگونه تاثیری هستن. نه عمق دارن، نه شگفتی، و نه هیچ‌چیز جالبی برای مخاطب به ارمغان میارن. بازی‌ها هم یه سطح پایین‌تری از چیزی که می‌شه انتظار داشت، بودن. کاراکترها حتی در لحظات بحرانی هم فاقد انگیزه و احساس هستن، یعنی انگار هیچ‌چیز براشون اهمیت نداره.

در نهایت این فیلم هم هیچ پیامی برای مخاطب نداره و با سرعت از ذهن آدم می‌ره. یک سری اتفاقات که هیچ‌کدامشون منطقی و به‌جا نیستن، فقط برای پر کردن فضا ساخته شدن. سینما باید باعث بشه آدم به تفکر وادار بشه، نه اینکه بی‌هدف و بی‌روح فقط زمان بگذاره. این فیلم هم هیچ چیزی به مخاطب نمی‌ده جز تماشای وقت‌گذرانی‌ای که حتی نمی‌دونی برای چی دیدیش.