Annie Hall 1977

دوبله فارسی آنی هال
گویندگان : مرحوم علی اصغر افضلی (آلوی سینگر/وودی آلن)، مینو غزنوی (آنی هال/دیان کیتون)، سعید مظفری (دوین هال/کریستوفر واکن)، محمود قنبری (راب/تونی رابرتز/مدیر دوبلاژ)، سیمین سرکوب (مادر آلوی)، حسین رحمانی (پدر آنی+نقشهای فرعی)، زهرا آقارضا (مادر آنی+نقشهای دیگر)، حسین معمارزاده، محمدعلی دیباج، محمد آفرین و…
وودی آلن در فیلم آنی هال 1977 بُعد تازه ای از شخصیت خودش را به نمایش میگذارد. بُعدی که در جریان فیلمهای قبلی، اجراهای کمدی روی صحنه و حتی داستانهای مصورش پروش یافته بود و حالا تماشاگر در این فیلم با آن روبرو میشود. میتوان گفت وودی در این فیلم خودش را بازی میکند و بطور اخص شخصیت خود را مورد تحلیل قرار میدهد. فردی فوق العاده عصبی و شبهه روشن فکری که در زندگی اجتماعی اش انسان موفقی نیست.
وودی آلن تقریباً همان شخصیت وودی ای است که تا پیش از این در کارهایش دیده بودیم. شخصیتی کمدی ای که همیشه از حقیقی دردناک رنج میبرد. انسانی که خود را دست کم میگیرد، در مقابل دیگران بسیار خجالتی است و گویی مدام در برابر مشکلات زندگی کم می آورد.
فیلم Annie Hall 1977 سعی دارد نگاهی موشکافانه به این نوع شخصیت داشته باشد، نگاهی دقیقتر از فیلمهای قبلی الن که با وجود کمدی بودن و داشتن لحظاتی خنده دار، مسائلی را مطرح میکنند که بیانگر پختگی این کارگردان محبوب امریکایی است. کسی که زمانی هرکاری برای خنداندن تماشاگر میکرد حالا اثری عمیق و متفکرانه ارائه کرده است. شاید بهمین خاطر است در تیتراژ ابتدایی “آنی هال” را بجای کمدی عاشقانه، “عاشقانه ای عصبی” مینامد، زیرا خودش هم مانند قهرمان داستانش فردی عصبی است که احساسات، تفکرات را براحتی برای مخاطب بازگو میکند.در واقع با توجه به رابطه ها و الگوهای رفتاری خود، آلن دست به تحلیلی میزند تا ببیند چقدر شخصیت اش در موقعیتهای مختلف زندگی موفق بوده است. حاصل کار نیز فیلمی هوشمندانه شده است، هرچند برای آنکه مخاطب ساده اندیش و قدیمی خود را نیز راضی نگه داشته باشد، صحنه های خنده داری را در فیلم جای داده که تا حدی غیر ضروری بنظر میرسند.
با این تفکر، ما با دو وودی آلن در فیلم مواجه هستیم: وودی قدیمی خودمان که با نگاه مستقیم به دوربین با ما صحبت میکند و آلن جدید که شخصیت الوی سینگر را منطبق با شخصیت خودش خلق کرده و رفتارهای خود را در او منعکس کند، حتی به قیمت خنده و مورد تمسخر قرار گرفتن توسط تماشاگر. و حالا این وودی که به قول خودش عشقی عصبی دارد، وارد ارتباط پیچیده با یک خواننده بنام آنی هال (که تلفیقی است از عاشقی باهوش و فردی با رفتارهای غیرعادی) آشنا میشود.
در پایان رابطه این دو، تماشاگر دو چیز را یاد میگیرد: اول اینکه داشتن یک رابطه ابدی در این زمان و مکان (یعنی نیویورک دوران وودی آلن) تقریباً غیر ممکن است. ثانیاً زندگی که در آن دنبال رابطه با کسی نباشی غیر قابل تصور است. در فیلم Woody نقل قولی از Groucho Marx میکند: “من هیچوقت عضو باشگاهی نمیشوم که من را به عنوان یکی از اعضا قبول کند.” سپس در مورد خودش میگوید: “شاید هیچوقت نباید درگیر رابطه ای شوم که خودم یک طرف آن هستم!” هوشمندانه است. نه؟ آنی هالی هم که او ساخته همین طور است. بسیار خنده دار، غمگین و هوشمندانه.