Body of Lies 2008

اگر شما به دنبال واقع گرایی، مکان های واقعی و دیالوگ های مختصر و موجز هستید، فیلم یک مشت دروغ Body of Lies 2008 ریدلی اسکات داستانی جیمزباندگونه است که لا به لای آن می توان بسیاری از حوادث، وقایع و اتفاقات واقعی دنیای امروز را نیز مشاهده کرد. فیلم سعی دارد تا به شکلی ماهرانه درباره جاسوسیِ مدرن و نوین، تروریسم، سازمان سیا و مسائل روزِ خاورمیانه صاحب نظر و متقاعدکننده به نظر برسد. اما قهرمان فیلم یک سرگردانِ منزوی و تک و تنهاست که باید عملیاتی دشوار را در سه منطقه مختلف به سرانجام برساند، به تنهایی و با ابتکار خودش یک سازمان دروغین و جعلی به وجود آورد و از همه انفجارها، تیراندازی ها و شکنجه های وحشیانه جان سالم به در برد و البته او برای ارتباط با بومی ها و افراد محلی می تواند خیلی خوب به زبان عربی صحبت کند.
بازی های فیلم Body of Lies 2008 همه قابل قبول هستند. دی کاپریو در نقش راجر فِریس در میان آن همه پوچی، دروغ و تظاهر باورکردنی و قابل قبول است. فیلمنامه خیلی ماهرانه توسط ویلیام موناهان (برنده اسکار برای فیلمنامه «مرحوم») و بر اساس رُمانی به همین نام نوشته دیوید ایگناتیوس (مقاله نویسِ روزنامه واشنگتن پست) نوشته شده است. راسل کرو در نقش اِد هافمن یکی از جاسوسان ارشد و باسابقه سیا ظاهر شده است. کرو برای بازی در این نقش، 50پوند (نزدیک به 25کیلو) به وزنش اضافه کرد تا در نقش این مرد اهل خانواده ظاهر شود. او در نقش مامور باتجربه ی سیا به طرز بی رحمانه ای منطقی و در عین حال حرفه ای ست. در واقع باید گفت که بازی کرو در این فیلم، خلاقیتی جسورانه بوده است. تکیه کلام او در هنگام مخاطب قرار دادن راجر، “سلام، پسر کوچولو” است و در عین خودمانی بودن و بی تَکَلُفی اش، خیلی راحت و با بی وجدانی کامل، راجر را مورد سوءِ استفاده قرار می دهد. در جایی از فیلم، اِد به همسرش می گوید: “الان سرم شلوغه عزیزم، هروقت بشریت رو نجات دادم پیشِت برمی گردم” و در جایی دیگر از فیلم که خطاب به راجر می گوید: “تنها کاری که تو باید انجام بِدی، اینه که به من اعتماد کنی، پسر کوچولو”، شما دلتان می خواهد می توانستید فریاد بزنید و به راجر بگویید که همین حالا برای نجاتش، از دست او فرار کند! اما من بیشتر از همه بازی مارک اِسترانگ در نقش رئیس باهوش و زیرک اردنی را تحسین می کنم. او سیگارهای برگ کوچک، کلوب های شبانه و زن های زیبا را دوست دارد، اما کاملا در حیطه کنترل و محدوده تسلط حرفه و شغلش.
یک مشت دروغ 2008 می تواند برای شما به اندازه کافی قابل قبول و پذیرفتنی باشد یا فقط به اندازه ای قابل فبول و پذیرفتنی. هیچکس نمی تواند و قادر نیست به عنوان یک انسان از هفت خوان مشکلات و موانع تصویر شده بگذرد و یا آن همه شکنجه های جسمانی و یا آن همه اتفاقات ناخوشایندی که برای فِریس می افتد را تحمل کند. من حتی نمی توانم به گوشه ای از آن همه خشونت دیوانه وار کاراکترها نسبت به یکدیگر که انگار سگ های هار به سر و کله هم می پرند، اشاره گذرایی داشته باشم. این روزها تعداد فیلم های تریلر و اکشن زیاد شده است. این فیلم ها به محل تجمع و کانون فهرمانان مازوخیست (آزارطلب) که توسط افراد سادیست (آزارگر) محاصره شده اند، تبدیل شده. و من واقعا از این همه خشونت، ترس، وحشت و نفرت خسته بیزار شده ام.