What Dreams May Come 1998

دوبله فارسی فیلم رویاها چه می شوند
گوینده متن : خسرو شمشیرگان
گویندگان: جلال مقامی، منوچهر والی زاده، مینو غزنوی، حسین عرفانی، سعید شیخ زاده، معصومه آقاجانی و…
به جرأت می­توانم بگویم، فیلم چه رویاهایی که می آیند What Dreams May Come 1998، یکی از زیباترین فیلم هایی است که پیرامون مسأله معاد تاکنون دیده ام و بازی رابین ویلیامز بر زیبایی این فیلم افزوده است. نحوه درگذشت رابین ویلیامز در زندگی واقعی و شخصی‌اش نیز تاثیر و حس و حال دیگری بر مخاطبینی که در حال تماشای این فیلم هستند میگذارد.
استیفن سایمون تهیه‌کننده‌ای است که اعتقاد دارد فیلم و سینما دریچه و چشم‌اندازی منحصر به‌فرد است که می‌تواند الهام‌بخشِ آدم‌هایی باشد که به مسایل کلی و ازلی و ابدی بشریت توجه می‌کنند تا به‌واسطه آن دریابند که کیستند و چرا روی زمین زندگی می‌کنند. از لحاظ سایمون، سینما اگر چه رسانه‌ای سرگرم‌کننده و برای پر کردن اوقات فراغت است، در عین حال می‌تواند عمیق‌ترین پرسش‌ها، چالش‌ها و آرزوهای بشری را نیز به تصویر بکشد، و به شکلی استعاری رازهای فراموش‌شده زندگی مردم را بیان کند. استیفن سایمون خود را تهیه‌کننده‌ای ساده و معمولی می‌داند که شیفته سینما است تهیه‌کننده‌ای که تا کنون فیلم‌هایی ساخته که پاره‌ای از آن‌ها حاوی پیام‌های روشن و در یک کلام پیام‌های معنوی است. از لحاظ او، هم اکنون در جامعه بشری اشتیاق زیادی برای یافتن معنا و امید وجود دارد، و آدم‌های گرفتار و مستأصل در جامعه صنعتی مایل‌اند تصاویری را روی پرده سینما ببینند که ذهن و زبان آن‌ها را به چالش بطلبد، تا راه‌های بهتری را در زندگی بیابند و قلب‌های‌شان را به‌سوی آسمان بالا بکشند و آرزو کنند که در میان‌سالی و پیرانه‌سر به همان کسانی بدل شوند که در بدو تولد بوده‌اند؛ همان‌گونه که کریس و آنی نیلسون پس از پشت سر گذاردن تجربه‌های تلخ و شیرین در زندگی و سر درآوردن از بهشت و جهنم خودخواسته خویش، دوباره‌ در سال‌های کودکی، یکدیگر را بازمی‌یابند؛
با این تفاوت که قصه و ماجراهایی که از سر گذرانده‌اند، این بار روح و شناخت آن‌ها را از زندگی تقویت خواهد کرد. سایمون به روشنی گفته است که کریس و آنی به اندازه کافی تلاش و کوشش کرده‌اند، به اندزاه کافی روح و روان‌شان فرسوده و لگدمال شده، و به اندازه کافی درد و رنج زندگی را تحمل کرده‌اند، و اینک حق آن‌ها است که هم خودشان و هم دنیای‌شان در آرامش باشد. بنابراین سایمون با تهیه چه رؤیاهایی که می آیند در ساختن فیلمی سرمایه‌گذاری و مشارکت کرده که به‌زعم خودش به‌عنوان یک اثر هنری می‌تواند تجربه‌های معنوی بی‌شماری از معرفت و ایمان و ادراک را به مخاطبانش انتقال دهد. از نظر سایمون در دوره‌ای از تاریخ، «علم‌زدگی» بشریت را از معنویت جدا کرد، تا این‌که عاقبت علم هم به‌جایی رسید که معنویت در نظر داشت برسد. از این لحاظ دست‌کم، بخشی از فریبندگی زندگی مردمِ امروز این است که همچنان که احترام عمیقی به علم دارند، نسبت به مسایل معنوی نیز ایمان شدیدی از خود نشان می‌دهند.
پس از مرگ فرزندانِ جوانِ کریس و آنی ـ دوربینِ ادواردو سِرا به درونِ تابوتِ تاریکِ یان می‌رود تا ما را برای لحظه‌ای کوتاه با واقعیت مرگ آشنا سازد؛ اما این پرسش نیز مطرح می‌شود که: آیا ورود دوربین به داخل سیاهی تابوت برای این است که تماشاگر خودش را با واقعیت مرگ به چالش بطلبد ؟ پاسخی که سازندگان فیلم چه رویاهایی که می آیند What Dreams May Come 1998 که می آیند به این پرسش می‌دهند این است که اگر آدم‌ها همچون کریس شجاعانه و امیدوارانه با واقعیت مرگ مواجه شوند بهشت برین در انتظار آن‌ها خواهد بود، و اگر همچون آنی ناامیدانه در برابر واقعیت مرگ اطرافیان‌شان تسلیم شوند، و دست به خودکشی بزنند، در راه جهنمی خودخواسته گام خواهند نهاد. تفاوت کریس و آنی در این است که کریس خود و آنی را یک روح در دو جسم می‌داند، و اگر آنی تسلیم جهنم می‌شود،
کریس این توانایی را در خود می‌یابد که او را از قعر جهنمِ فردی‌اش بیرون بکشد. کریس معتقد است که با عشق و ایمان می‌توان هر گنه‌کرده‌ای را به راه صواب کشاند. آخرین گفت‌وگویِ کریس و آنی درباره بازگشت به زندگی و تولد دوباره است، و امیدوار بودن به این‌که مجدداً یکدیگر را در جهان زندگان بیابند، به هم عاشق شوند، تصمیم‌های متفاوت از قبل بگیرند، زندگی را از نو بیازمایند، از نگرانی‌های بیهوده دست بردارند و زندگی را با تپیدنِ قلب‌های شان دوباره تجربه کنند. کریس نگران است که آن‌دو یکدیگر را در جهان زندگان نیابند؛ اما کریس که آنی را در قعر جهنم پیدا کرده، ایمان دارد که در «دنیای مسخره» باز هم او را خواهد یافت. آخرین تصویر فیلم، بازگشت به نمایِ افتتاحیه فیلم است؛ کنار همان رودخانه‌ای که کریس و آنی سال‌ها پیش یکدیگر را یافته و بنای زندگی مشترک را گذاشته بودند.