All Is Lost 2013

دوبله فارسی فیلم همه چیز از دست رفته است
گوینده: استاد جلال مقامی و…
در طول بیش از نیم قرن اشتغال به حرفه ی بازیگری، رابرت ردفورد به اندازه ی سهم خود در نقش های جالب و به یادماندنی بازی کرده است، از ساندنس کید (بوچ کسیدی و ساندنس کید) گرفته تا باب وودوارد (همه ی مردان رئیس جمهور) تا روی هابز (طبیعی) تا تام بوکر (نجواگر اسب). اشکالی ندارد که بگوئیم او تابحال هرگز نقش شخصیتی شبیه به قهرمان بی نام و نشان فیلم «همه چیز از دست رفته است» را ایفا نکرده است. ردفورد که هیچ همبازی ای در این فیلم ندارد، چه از نظر نمادین و چه از لحاظ واقعی در قلمروی ناشناخته سرگردان است. فرضیه اصلی داستان به اندازه ی کافی ساده است: یک انسان، تنها و غوطه ور در اقیانوس هند، بی آنکه تجهیزات رادیویی سالم و وسیله نجات مشخصی داشته باشد، بایستی برای زنده ماندن تقلا کند یا به منفی گرایی تسلیم شود و از بین برود. چالش اصلی در اجرای این طرح به شکلی تأثیرگذار و جذاب ساختن آن برای تماشاگر نهفته است.
کارگردان فیلم همه چیز از دست رفته است All Is Lost 2013 جی. سی. چاندور کل فیلم را به ردفورد اختصاص می دهد. شخصیت هیچ نامی ندارد. او واقعاً هیچ داستانی از گذشته و یا زندگینامه ای ندارد. فیلم جایی آغاز می شود که قایق کوچک او در وسط اقیانوس دچار سانحه ی وحشتناکی می شود و از همان جا هم ادامه می یابد. پایان فیلم را می توان مبهم و دوپهلو تلقی کرد. بسته به اینکه شما به یک تفسیر صریح و واقعی تمایل دارید یا به چیزی نگاه می کنید که بیشتر نمادین باشد، لحظات پایانی به دو مسیر به شدت متضاد هم ختم می شوند. به عنوان فیلمی با قصه ی تقلا برای زنده ماندن، این فیلم را می توان در کنار فیلم هایی چون «دور افتاده» و «۱۲۷ ساعت» و «جاذبه» قرار داد که فرضیه ی اصلی همه ی آنها تقلاهای یک انسان است که به تنهایی در شرایطی بحرانی برای زنده ماندن گیر افتاده است.
اما یک تفاوت مهم و اساسی وجود دارد. تام هنکس، ویلسون را داشت. ساندرا بولاک جورج کلونی را داشت. شخصیت سوراج شارمای فیلم «زندگی پای» ببری به نام رابرت پارکر را داشت. ردفورد هیچ کس را ندارد. او به ندرت صحبت می کند و بیشتر کلماتش در قالب صدای روی صحنه در ابتدای فیلم ادا می شوند. بدون گفتگو یا بازیگر دیگری، وزن کل فیلم بر دوش حالت های چهره و زبان بدن او افتاده است. ردفورد که زمانی یکی از خوش چهره ترین بازیگران به شمار می رفت، حسابی پیر شده است. در ۷۷ سالگی، او دیگر مناسب روابط جنسی نیست، اما چهره ی زمخت و دنیا سختی کشیده ی او برای چنین نقش هایی فوق العاده است و او هنوز هم می تواند در نمای نزدیک جذاب باشد.
فیلم همه چیز از دست رفته است All Is Lost 2013 به این نکته می پردازد که طبیعت بشری چگونه علیه مرگ می شورد، حتی زمانی که تمامی امید ها به دلیل شریط محیطی ناسازگار به شکست انجامیده است. اگر دیلان توماس بود، او هم موافقت خود را اعلام می کرد: ” بخروش، بخروش بر علیه مرگ روشنایی”. ابتدای فیلم، وقتی شخصیت ردفورد در اثر صدای یک ضربه که با وارد شدن آب از طریق یک حفره در عرشه ی قایق اش بیدار می شود، روش برخوردش منظم است و حالت آرامی دارد. حتی هنگامی که می فهمد تجهیزات الکترونیکی اش از کار افتاده است، او باز هم با روحیه ای مناسب با مسائل برخورد می کند. سپس طوفان از راه می رسد. این سکانس آشفته کننده که تقریباً یک چهارم زمان فیلم را به خود اختصاص می دهد، نشان می دهد که ظاهراً مانعی برطرف نشدنی بر سر راه این دریانورد تنها قرار می دهد. او به جای آنکه برنامه ریزی بلند مدت کند، تنها روی لحظه ی حال تمرکز می کند. یک ساعت دیگر زندگی کردن تبدیل به هدفی می شود که ارزش دنبال کردن را دارد. او با تمامی مشکلات رایج مواجه است: غذا، آب، در معرض آب و هوا بودن. اما بزرگترین خطر تسلیم ناامیدی شدن است و همانطور که اوضاع بدتر می شوند و یک طوفان دیگر در ورای افق دیده می شود، ناامیدی انتخابی منطقی به نظر می رسد. با اینحال، حتی وقتی آخرین بارقه ی امید خاموش می شود و رد فورد ناگهان بسیار ناامید به نظر می رسد، باز هم تسلیم نمی شود.
یکی از تهیه کنندگان فیلم همه چیز از دست رفته است All Is Lost 2013 را یک فیلم وابسته به رفتار هستی گرایانه خوانده است، اما میتوان بر سر این نکته بحث کرد که این فیلم با برنامه های تلویزیونی مانند « Surivorman» اشتراکات بیشتری دارد تا با آنچه معمولاً یادآور هستی گرایی ست. این فیلمی غیرمعمول است و این نکته زیاد به محتوای آن ربطی ندارد- داستان مقابله ی انسان و طبیعت همیشه، چه در کتاب ها و چه در فیلم ها، موضوع محبوبی بوده است – بلکه بیشتر به خویشتن داری آن مربوط است. قرار دادن یک بازیگر، حتی بازیگر موفقی مانند ردفورد، تنها روی پرده برای مدت بیش از ۹۰ دقیقه ریسک بزرگی است. اما فیلمنامه ی چندور درست آنقدر تنوع و تغییرات در شرایط دارد که فیلم را سر زنده نگه می دارد، و نقش آفرینی اطمینان بخش ردفورد هم باعث می شود تماشاگران پیوسته نگران سرنوشت او باشند. در نهایت نکته ی کلیدی اینجاست: اگر برایتان اهمیتی ندارد که شخصیت زنده بماند یا بمیرد، دلیلی ندارد که در سالن سینما بمانید. و چون ردفورد نقش خود را با سرسپردگی تمام ایفا می کند، سخت پیش می آید که حتی هنگامی که چندور با نماهای زیر آبِ به زیبایی قاب گرفته شده از حرکت ماهی ها، شیوه ای بیش از حد هنری در پیش می گیرد، تماشاگر علاقه و توجه خود به فیلم را از دست بدهد.
– منتقد:جیمز براردینلی – امتیاز 7.5 از 10 (3 از 4)