Midnight in Paris 2011

دوبله فارسی فیلم نیمه شب در پاریس
وودی آلن، بازیگر، نویسنده، کارگردان، موسیقیدان. طنزها و کمدی‌های او فریادهای یک فیزیک کوچک نسبی است که حضور و بودن را جدی نمی‌گیرد و آن (زندگی) را به یک شوخیِ بی مزه و گاها بامزه نزدیک می‌داند. نقطه‌‌ی کانونی تفکرات وودی آلن که در قالب‌های متن و نمایش به بیرون می‌جهند، خود او است. آلن کاراکتر خود را به تیغ عصیانگری و نقد می‌کشد و با متر کردنِ خود، هشدارهایی به مخاطب می‌دهد. وودی آلن و تفکر اوست که حیات بخش جدا نشدنی نوشته هایش می‌شوند و نه عوامل بیرونی ثانویه‌‌ی دیگر. دیوانه بودن، دیوانه شدن، دیوانه ساختن، دیوانه خواستن، دیوانه بازی و تمام مشتقات این واژه در بند بند اندیشه او حس می‌شود. اما براستی منظور از دیوانگی چیست؟ و ما چه چیزی را در آثار او متحمل می‌شویم؟ یک کنش، یک پدیده، یک اتفاق و حادثه ایِ غیر معمول. یک عمل و منشِ غیر عمومیِ ضد اجتماعی و شاید هم عمومیِ اجتماعی. این هاست که رنگ آمیزیِ پازل او را تکمیل می‌کنند.
فیلم نیمه شب در پاریس Midnight in Paris 2011 در پاریس روایت انسانیست که یا باورش غیر ممکن است و یا باور نکردنی. همراه شدن و نشدن با او به جهان بینی مخاطب وابسته می‌شود. اوون ویلسون (گیل) از رنگ‌ها می‌گوید، از فصل‌ها می‌نویسد، ابرها را دنبال می‌کند و رودخانه‌ها برایش اتفاقات تکراری‌ای نیستند. شخصیت او یادآور تفکرات آنتوان دوسنت اگزوپری در قالب شازده کوچولو است. شاید اگر شازده کوچولو با گیل ملاقات می‌کرد او را به عنوان بهترین دوست خود بر می‌گزید و لقب “آدمِ بزرگ” را به او نمی‌داد. نویسنده‌ای که نسبت به اندیشه‌‌ی زمانِ خود ضعیف و عقب است و همسرش که از زمان جلو می‌زند و هرآنچه هست و نیست را به سخره‌‌ی مصرف می‌گیرد. مصرف برای مصرف. او (همسر گیل) اهل جغرافیا و کنشی بورژوایی است که مکان و محل برایش خاصیتی رادیو گونه دارند. نگاهی که برادران نویفرت به معماری داشتند. آن‌ها معماری را به منزله‌‌ی رادیویی تعریف می‌کردند که با تمام وجود چیزی بیش از آن چه هست نبود و تمایزی برای محل (پاریس و یا نیویورک) قائل نیست.
اینکه گیل تفکراتش را زندگی می‌کند و یا واقعا سیر و سفر در زمان را تجربه می‌کند، مهم نیست. مهم کنش اتفاق افتاده در مسیر اوست. دیدارها، دیالوگ ها، فضاها، چالش ها، این‌ها هستند که با تمام قدرت و معنا به او شکل می‌بخشند. در ادامه فیلم نیمه شب در پاریس Midnight in Paris 2011 باید گفت که برای نتیجه گرفتن و واکاوی حقیقتی وجود نخواهد داشت، این تامل و تفکر غیر تکراری است که شکوه را برای روایتگر داستان مان نمایان کرده است. حقیقت زیر بار ایهام و تفاسیر می‌رود و گیل حقیقی ترین حقیقیتی که می‌داند، همین است. او نه تلاشی برای حفظ و نگه داشتن می‌کند و نه توضیحی برای اثباتِ رویدادهای ذهنی و بدن مندش می‌دهد. او زیستِ متصور شده و یا تجربه کرده‌اش را قدیسی بی نقص و متعالی می‌داند و در این راه و برای این راه از دست می‌دهد و کاسته و افزوده می‌شود.