Beowulf 2007

دوبله فارسی فیلم بیوولف
مدیر دوبلاژ: افشین زینوری
مترجم: علی اعظمی
صدابردار: رامین لنگرودی
گویندگان: نصرالله متقالچی، منوچهر والی زاده، پرویز ربیعی، زهره شکوفنده، افشین زینوری، منوچهر زنده دل، فریبا رمضان پور، میقم نیکنام، شایان شام بیاتی، محمد علی دیباج
«رابرت زِمه‌کیس»، یک فیلم‌سازِ «معمولی» نیست؛ به فیلم‌هایِ «معمولی» علاقه‌ای ندارد و، ظاهراً، دوست دارد با هر فیلمی که می‌سازد، حریف بطلبد. همین است که، معمولاً، داستان‌هایی را برایِ فیلم‌شدن انتخاب می‌کند که، به‌گُمانِ دیگران، به ‌دردِ سینما نمی‌خورد. «رابرت زِمه‌کیس»، سینما را با «استیون اسپیلبرگ» شروع کرد؛ دستیارِ آدمی بود که سینما را چند پلهّ‌ای بالاتر از پلهّ‌‌هایِ قبلی‌اش بُرده است و در شرکتی کار می‌کرد که «جورج لوکاس» رئیس‌اش بود؛ مردی که مُدام پیِ خلقِ چیزهایِ تازه است و طبیعی‌ست وقتی آدم با دو نابغه بنشیند، سهمی از این نبوغ، دستِ او را هم بگیرد. اوایل دهه‌ 1980 بود که «بچهّ‌‌های سینما»، دست‌پرورده‌ها و شاگردهای خود را وارد سینما کردند و «رابرت زِمه‌کیس»، یکی از همین نسل است که وقتی کُمپانی‌های فیلم‌سازی تولیدشان را بالا بردند، فرصتی مُناسب برای فیلم‌ ساختن پیدا کرد. برایِ «زمه‌کیس»، «بیوولف»، عملاً، ادامه همان راهی‌ست که با «قطارِ سریع‌السیرِ قُطبی» شروع شد؛ قاعدتاً، بازی در فیلمی که به‌شیوه‌ «موشن‌ پیکچر» ساخته می‌شود، خطرِ بزرگی‌ست؛ امّا همه بازیگران این فیلم که با «زِمه‌کیس» کار کرده‌اند، خیال‌شان راحت بوده که کارشان، بیش از آنچه فکر می‌کنند، دیده می‌شود.
از این‌ها که بگذریم، تازه می‌رسیم به این‌که «بیوولف» چه‌جور فیلمی‌ست در کارنامه‌ «زِمه‌کیس» و مایه‌هایِ اساسی فیلم، چه‌قدر با فیلم‌هایِ قبلی‌اش فرق دارد. اگر یکی از چند مایه‌ اساسیِ فیلم را مسأله «پیروزی» و «شکست» بدانیم، آن‌وقت می‌شود فهمید که چرا «زِمه‌کیس»، این حماسه انگلیسی را به فیلم تبدیل کرده است. و می‌شود به این فکر کرد که از خاکسترِ هر شکستی، یک پیروزی سر برمی‌آورد و تازه اینجاست که می‌شود «بیوولف» را با «تکافتاده/ کشتی‌شکسته» مُقایسه کرد و دید که آدمِ آن فیلم هم، از پسِ شکستی بس هولناک است که به خودشناسی می‌رسد و به تنهایی، این موهبتِ عظیم، عادت می‌کند.
ماجرا روشن‌تر از این‌چیزهاست؛ یا از داستان‌هایِ حماسی/ پهلوانی خوشمان می‌آید، یا اینکه ترجیح می‌دهیم فیلم‌هایِ «واقعی»‌تری ببینیم. و اگر، افسونِ افسانه‌ها جایی در عُمقِ وجودمان خانه کرده باشد، آن‌وقت «بیوولف» را هم دوست داریم؛ چون داستانی‌ست درباره‌ آدمی که شکست می‌خورد، اما شکستش مُقدّمه یک پیروزیِ بزر‌گ‌تر است و مگر بزرگ‌تر از «جاودانگی»، پیروزیِ دیگری را می‌شود سُراغ گرفت؟