The Terminal 2004

دوبله فارسی فیلم ترمینال
مدیر دوبلاژ و مترجم: امیرهوشنگ زند
گویندگان :
منوچهر والی زاده (تام هنکس)
زهره شکوفنده (کاترین زتا جونز)
بهمن هاشمی، امیر هوشنگ زند، تورج مهرزادیان، ناصر احمدی و …
فیلمنامه فیلم ترمینال The Terminal 2004 از اصول شاخصی برخوردار نیست ولی اسپیلبرگ توانسته با کارگردانی روانش، فیلم را تا حدی با مخاطب همراه کند. اما شخصیت اصلی فیلم ترمینال The Terminal 2004 نه تام هنکس بلکه خود ترمینال است. شخصیتی که به مرور خودش را از ویکتور جدا می‌کند و به استعاره‌ای بدل می‌گردد. “ترمینال” استعاره از گذر است. مکانی موقتی که واسِطِ بین دو حد است. درست مانند زندگی است. از دنیایی ماقبل به سمت دنیایی ما بعد. حرکتی که در ایستگاه دنیا در آن پیاده شده و گذران می‌کنیم.
ترمینال ابتدا مکانی غریبه است. مکانی که با ورود به آن حس رفتن داریم. حسی که همیشه موقتی بودن را به ما القا می‌کند. به ما تعلق ندارد و ما نیز به او. ولی نکته جالب در این است که پس از مدتی این مکان غریبه به خانه تبدیل می‌شود. هیاهویش باور پذیر می‌شود و ناگهان تمام گاردها فرو می‌ریزد. ویکتور پس از مدتی انعطاف پذیر می‌شود. خودش را با ترمینال وفق می‌دهد. یاد می‌گیرد که چگونه اوقات بگذراند. حتی کسب درآمد کند. و وقتی که عاشق می‌شود، مکان دیگر برایش بخشِ جدایی ناپذیرِ سِرشتش شده است. دیگر فراموش نمی‌شود.
فیلم ترمینال The Terminal 2004 سرگذشتی را روایت می‌کند که بی شباهت با ما نیست. مایی که طیف وسیعی با تأثیرات متفاوت را شامل می‌شود. از دانشجویی که ترمینالش خوابگاه است، از مسافری که ترمینالش هتل است و مسافری که ترک وطن کرده است و ترمینالش را در خاکی غریبه تجربه می‌کند.
تقابل شخصیت ویکتور و فرانک دیکسون (استنلی توچی) از نقاط قوت فیلم است. تقابلی دوتایی که شخصیت هر دو را تا انتهای فیلم وارد مرحله‌ای جدید می‌کند. تغییری که با تفاوت زبان آغاز می‌گردد و اثر می‌گذارد. شناخت زبان بخشی از همه است. همه یعنی تعامل و شناخت. شناختی که ویکتور بدان پی می‌برد. تعاملی که می‌آموزد. و این زبان صرفا کلامی برای ارتباط نیست. فهمی برای تسخیر قلب هاست.
در نقد فیلم ترمینال The Terminal 2004 ترمینال باید گفت فیلم ترمینال اثری از “اسپیلبرگ” است که به هیچ عنوان در دسته آثار شاخص وی قرار نمی‌گیرد. فرمی که بیانش الکن است و لکنت دارد. با این حال این فیلم محصولی از دوره سوم فیلمسازی اسپیلبرگ است که در عین متوسط بودنش به لحاظ فرمی و سینمایی، به لحاظ خلق نوستالژی در رده‌های بالای آثار این کارگردان قرار می‌گیرد.
شخصیت ویکتور ناورسکی که اسپیلبرگ به کمک تام هنکس آن را خلق کرده‌اند را کمتر می‌توان فراموش کرد. شخصیتی دل انگیز با کلامی شیرین. و تام هنکسی که استاد است. تک تک نقش آفرینی‌های مهمش تأثیری است که از امثال او تنها ساخته است. نجات سرباز رایان، فارست گامپ، داستان اسباب بازی، اگه می‌تونی منو بگیر و دیگر فیلم هایی که شمارگانشان به اندازه بزرگی وی زیاد است.