Psycho 1960

دوبله فارسی فیلم روانی
آنتونی پرکینز/ نورمن بیتس/ کاووس دوستدار
جنت لی/ ماریون/ فهیمه راستکار
ورا مایلز/ لیلا/ رفعت هاشم پور
جان گاوین/ سام/ زنده یاد منوچهر نوذری
مارتین بالسام/ آربوگاست/ جلال مقامی
جان مک اینتایر/ چامبرز/ زنده یاد عزت الله مقبلی
سایمون اوکلاند/ دکتر ریچموند/ منوچهر اسماعیلی
فکر نمی کنم نام آلفرد هیچکاک به معرفی نیاز داشته باشد. کارگردانی که هر چه قدر زمان می گذرد بر اعتبار و عظمتش افزوده می شود. استادی که فیلم هایش برای هر کارگردانی منتقدی بازیگری و هر علاقمند به سینما می تواند یک کلاس درس باشد. فیلم روانی Psycho 1960 را می توان خالص ترین اثر هیچکاک دانست. تمامی اِلِمان های فیلم های هیچکاک در درون بافت فیلم روانی Psycho 1960 دیده می شود. داستان فیلم هم مانند تمامی فیلم های هیچکاک با یک پیرنگ ساده شروع می شود. ماریون که جوانی تنهاست با دزدیدن مقداری پول از رئیسش سفری پر ماجرا را آغاز می کند. اما پس از حدود ۴۰ دقیقه بیننده اولین شوک را از طرف فیلمساز دریافت می کند و شخصیت اولین فیلم که بازیگر معروفی است در یک سکانس خونین کشته می شود در حالی که در سکانس قبل صحبت از پشیمانی کارش می زد و قصد تطهیر خود را داشت.
نبوغ کارگردان در اینجا دیده می شود. هیچکاک با حذف کاراکتر اصلی و جایگزین کردن دو شخصیت دیگر به فیلم قصه را می شکند و در نیمه دوم فیلم بیننده را دانای کل قرار می دهد. بیننده در نیمه ی دوم از اطلاعاتی آگاهی دارد که هیچ کدام از شخصیت نسبت به آن بی خبر هستند.
این آگاهی بیننده است که در نیمه ی دوم سبب تعلیق می شود. در چند دقیقه ی پایانی فیلم روانی Psycho 1960 است که بیینده می فهمد هیچ یک از اطلاعاتی که از رویدادها و شخصیت ها در اختیار داشته است هیچ سودی برایش نداشته است و همانند یک شخصیت شکست خورده خود را درون فیلم می بیند. در اکثر فیلم های هیچکاک عاملی که سبب شروع پیرنگ می شود در انتهای فیلم یا در جریان فیلم حذف می شود یا به بی اهمیت ترین گره داستان تبدیل می شود. در فیلم روانی Psycho 1960 پول هایی که ماریون سرقت می کند پس از مرگش و رفتن جنازه ی او در باتلاق کاملا از ذهن مخاطب پاک می شود. در ادامه ماجرای سرقت جای خودش را به کشف هویت شخصیت نورمن و مادرش می دهد.
جاودانه بودن تمامی آثار هیچکاک را می توان در نکات بسیاری یافت که نکات اشاره شده تنها قطره ای در دریای سینمای هیچکاک است . دریایی که پس از گذشت نیم قرن از عام ترین و خاص ترین مخاطبان سینما را سرجایشان میخکوب می کنند.
منتقد: محمدامین عینی