Public Enemies 2009

دوبله فارسی فیلم دشمنان ملت
مدیر دوبلاژ : خسروخسروشاهی
گویندگان: خسروخسروشاهی، کسری کیانی، زنده یاد حسین عرفانی، ناصر نظامی، پرویز ربیعی، کتایون اعظمی، شایان شام بیاتی، بهروز علیمحمدی، امیر حکیمی، نادر کی مرام، محمدرضامومنی، علیرضا دیباج، زنده یاد ناصر احمدی، اسفندیار مهرتاش، مهناز عوض آبادیان، امیرعطرچی، محمدعلی جانپناه، زنده یاد ولی الله مومنی، مریم بنائی، حسن کاخی و زنده یاد مهدی آرین نژاد
اگر فیلم دشمنان ملت Public Enemies 2009 کمبودی دارد، آن کمبود چیزی نیست که تماشاگران انتظار وجود داشتنش را داشته باشند، آن چیزی بزرگ و ضروری نخواهد بود. این فیلم همه‌چیز دارد. مایکل مان داستان جان دلینجر، سارق بانک بدنام و قهرمان مردمی در قرن معاصر را در قالب یک فیلم درام سرشار از دلهره و با جوی گیرا به تصویر کشیده است، فیلمی 140 دقیقه‌ای که به هیچ‌‍وجه طولانی به نظر نمی‌آید، فیلم دشمنان ملت یک زنجیره از سکانس‌های جذاب است که هیچگاه خسته‌کننده نمی‌شود. همچنین فیلم دشمنان ملت، جانی دپ را از ورطه‌ تکرار جدا می‌کند. اینبار دپ نقش افسانه‌ای که خودش خلق کرده را بازی نمی‌کند، حتی نقش افسانه‌ای که جان دلینجر آن را خلق کرده. به‌علاوه، او با مشقت زیاد طوری چهره‌اش را حالت می‌دهد که سرچشمه‌ی عصبانیت و نبوغ دیلینگر در جنایت در چهره‌اش نمایان می‌شود.
تنها ضعف فیلم دشمنان ملت 2009 این است که چیزی فراتر از داستان منبع اقتباسش ارائه نمی‌دهد. مایکل مان یک سوژه‌ی آمریکایی ناب را در اختیار دارد، اما نمی‌تواند آن را تبدیل به یک فیلم آمریکایی ناب و بزرگ کند. یک فیلم در مورد رکود بزرگ اقتصادی، برای مثال باید دارای زیرساخت‌های مناسبی در مورد آن بازه‌ی زمانی خاص داشته باشد، اما نتیجه‌ تحقیقات مان صرفاً به شخصیت‌ها محدود شده است. حتماً به خاطر دارید که چطور فیلم بانی و کلاید در مورد شخصیت‌های فیلم یعنی “بانی و کلاید” بود اما از جهاتی دیگر، مربوط به دهه‌ی ۶۰ و تقابل جوان‌ها با مسن‌ترها در مورد آزادی و برابری بود. اگر این امر را قبول دارید، حتماً این را هم قبول دارید که اینجا دپ بهترین نقش‌آفرینی‌اش در طول سال‌های‌ اخیر، یا شاید هم بهترین نقش‌آفرینی‌اش در کارنامه‌اش را ارائه می‌دهد. فرو رفتن عالی جانی دپ در قالب جان دلینجر از همان دقایق ابتدایی مشخص است، در خلال همان فرار دیلینگر از زندان آن هم در اولین روز بازداشتش. جانی دپ به جان دلینجر رنگ و لعاب و طراوت خاصی بخشیده است، کسی که استعداد ذاتی‌اش در درک ذات انسان‌ها بسیار بدیع و کم‌نظیر است. این درک در به او هر دو وجه محدود نبودن و ماهر بودن در میان مردم را می‌دهد. همچنین او برای دیگران بسیار جذاب جلوه می‌کند، البته خود جانی دپ هم در این مورد تاثیرگذار است.
همچنین، جانی دپ تاکید می‌کند که یک بخش از جان دلینجر است که خود دلینجر هم بدان واقف نیست، چیزی در اعماق وجودش که او را به سوی کارهای خلافش سوق می‌دهد (اما هیچگاه مجبور به این کار نمی‌کند). کلمات از بیان زیبایی کار جانی دپ قاصر است، او این نقش را که می‌توانست تنها خوب باشد را تا عرش بالا می‌برد و آن را در اذهان ماندگار می‌کند. سال 1932، زمان ورشکستگی بانک‌ها و رهن‌شکنی‌های مختلف. برای کشوری با فضایی چنان ملتهب، فردی که در آن شرایط دست به سرقت از بانک‌ها می‌زند کارش بیشتر یک بلندپروازی به نظر می‌آید تا جنایت، و خود جان دلینجر، تحت تعقیب‌ترین مرد آمریکا، آنقدر ماهر است که میان مردم مخفی شود. اما ملوین پرویس (کریستین بیل)، یکی از فرماندهان اف‌بی‌آی، در حال نزدیک شدن به دشمنان ملت آمریکا است. و جی.ادگار هووِر (بیلی کراداپ) نیز قصد دارد تا هرچه سریع‌تر کار پرونده‌ی دیلینگر را تمام کند و جایگاهش در واشنگتن را تثبیت کند.
می‌توان قصه‌ فیلم Public Enemies 2009 را داستان سه مرد روان‌پریش دانست. جان دلینجری که مدام از این سو به آن سو می‌رود، پرویس هم به همین شکل، که همچون کریستین بیل بازیگر این نقش، خمشگین و عبوس است. و هوور بدترینشان است، او همچون یک روبات حرکت کرده و حرف می‌زند، او در یک کلام یک شخصیت بدردنخور و انعطاف‌ناپذیر است. برای یک زن خیلی سخت است که در این میان حصور یابد، اما یک نفر این کار را انجام می‌دهد، بیلی فرچته، یک دختر زیبا که همواره کلاه و پالتو می‌پوشد و نامزد جان دلینجر می‌شود. مایکل مان به‌عنوان یک کارگردان سرسخت شناخته می‌شود، اما فیلم دشمنان ملت Public Enemies 2009 بیشتر شبیه به یکی دیگر از آثار مان است یعنی «آخرین موهیکان»، با یک داستان عاشقانه در مرکز داستان. بازیگر فرانسوی ماریون کوتیار که برای اولین بار در یک فیلم انگلیسی زبان یکی از نقش‌های اصلی را بر عهده دارد، در صحبت به زبان انگلیسی هیچ مشکلی ندارد. او همچون یک شخصیت قدرتمند در فیلم‌های کلاسیک هالیوود خود را نشان می‌دهد، با چهره‌ای شبیه به «اولیویا دی هاویلند» و حالتی همچون «بتی دیویس». به سکانسی که بازپرسان اف‌بی‌آی بیلی را کتک می‌زنند بیشتر دقت کنید، کوتیاردِ وحشی اما آسیب‌پذیر گیرایی و پیچیدگی یک ستاره‌ی بزرگ را دارد.
فیلم دشمنان ملت 2009 زندگی جان دلینجر را به‌عنوان یک دشمن ملت به تصویر می‌کشد. اگرچه جان دلینجر آدم پست و بدذاتی نیست، همچون نلسون صورت کوچکِ پرتحرک (استفن گراهام)، اما یک قهرمان هم نیست، و زندگی‌اش شبیه به سلسله گریزهای فلاکت‌بار که به‌سختی از آن‌ها نجات می‌یابد است. این احساس پوچی برروی مخاطب تاثیر منفی می‌گذارد، اما بعدتر یک سکانس خیلی خوب و تماشایی فرا می‌رسد، در نزدیکی سینمای بیوگراف در شیکاگو. بیشتر کسانی که فیلم دشمنان ملت Public Enemies 2009 را تماشا کرده‌اند دقیقاً می‌دانند که در روز 22 جولای سال 1934 در آن سینما چه اتفاقی می‌افتد. فیلم‌های دیگری نیز وقایع آن روز را به تصویر کشیده‌اند، اما مان با آن کار خاصی انجام می‌دهد، او جان دلینجر را در آن شب در حال تماشای فیلم قرار می‌دهد، فیلم «ملودرام منهتن»، به‌عنوان بخشی جدایی‌ناپذیر از آن سکانس. جان دلینجر عاقبت بد یک جنایتکار شرافتمند را می‌بیند. و دپ «کلارک گیبل» را می‌بیند. در همین خلال، نیروهای دولتی هم بی‌سر و صدا بیرون منتظراند.
اینجا معانی مختلفی وجود دارد که پا را از یک فیلم که صرفاً جهت سرگرمی است فرا می‌گذارند. تا آن زمان، فیلم Public Enemies 2009 صرفاً جذاب و تماشایی است، یک فیلم خوب و برجسته، اما همه‌چیزش را قبلاً دیده‌ایم. اما در آن سکانس که در سینمای بیوگراف رخ می‌دهد، مایکل مان همچون یک شاعر ذهن مخاطب را نوازش می‌دهد. اگر فیلم شاعرانه‌تر بود خیلی خوب بود. تماشاگران، همچون جان دلینجر، همواره بیشتر می‌خواهند. اما دشمنان ملت از نود درصد فیلم‌هایی که امسال اکران شده است بهتر است، و به اندازه‌ی کافی حتی سخت‌گیرترین مخاطبان را هم راضی می‌کند.