The Lone Ranger 2013

دوبله فارسی رنجر تنها
گویندگان : شروین قطعه ای و…
در فیلم رنجر تنها گور وربینسکی تنها فردی به تصویر کشیده می‌شود که ماسک بر چهره دارد و سوار بر اسبی سپید است. شخصیت، همان شخصیت به یاد ماندنی نیست که کلیتون مور برای نخستین بار تلاش کرد به ما نشان بدهد و با این که داستان عموما به منشا پذیرفته شده ی شخصیت وفادار است، اما تازه در پانزده دقیقه ی آخر که «پیش درآمد ویلیام تل» با شکوه و جلال تمام وارد فیلم می شود و فیلم اندکی حس The Lone Ranger را به خود می گیرد. اما خیلی دیر است، خیلی دیر! همچنین وقتی که تنفگدار (که آرمی همر نقش آن را بازی کرده است) در پایان با صدای بلند می گوید «های-یو سیلور»، این لحظه ضایع و تباه می شود، چون که حالت مسخره پیدا می کند.
بدون در نظر گرفتن ماهیت میان حال و عادی فیلم رنجر تنها و طولانی بودن بیش از حد آن، دلایلی دیگر نیز برای ضعف شدید در میزان هیجان و انتظار در این فیلم وجود دارد. دلیل عمده اش این است که جماعت زیر چهل سال ارتباطی با شخصیت فیلم برقرار نمی کنند. شاید از اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980، نسخه قدیمی فیلم رنجر تنها به صورت تلویزیونی نمایش داده نشده باشد. از دید بینندگان جوان این فیلم یک ویژگی بد عمده نیز دارد. این فیلم وسترن است و این روز ها این ژانر محبوبیت ندارد. بینندگانی هم که سن و سال بیشتری دارند ممکن است به خاطر نامش به آن جذب شوند، اما به صورت قابل درکی نسبت به آن شکاک خواهند بود. آن ها دلیلی برای بازگویی داستان نمی بینند و با در نظر گرفتن همه موارد، ترجیح می دهند که صبر کنند تا آن را روی ویدئوی خانگی ببینند. وربینسکی یا دیزنی دوست ندارند چنین چیزی را بشنوند، اما خوب حقیقت است.
ممکن است کسی بگوید که دزدان دریایی کارائیب وربینسکی، عمدتا به خاطر حضور جانی دپ به موفقیت رسید و دلایل قانع کننده ای را نیز ارائه دهد. اما برعکس، می توان چنین استدلال کرد که فیلم رنجر تنها به خاطر او با شکست مواجه می شود. تفسیر او از تونتو عجیب غریب و ناخوشایند است. این شخصیت، شخصیت شریف و قهرمانی نیست که جی سیلورهیلز آن را در تلویزیون به نمایش گذاشت. بلکه همان کاپیتان جک است که فقط کفش چرمی سبک پوشیده و صورتش رنگ شده است. و چون نام دپ در فهرست نام بازیگران بیشتر به چشم می آید، تونتو نیز بیشتر توجه مخاطب را به خود جلب می کند. تفنگدار همر بیشتر خسته کننده و تک بعدی است. تا حد زیادی دلیلش این است که او مجبور شده است نقشی را بازی کند که موقعیت های خنده دار را برای شخصیت اصلی فراهم می آورد. گرما و کاریزمایی که در سریال های تلویزیونی او را انسان گونه نمایش می داد، در این فیلم وجود ندارد. در همین حال،رفتار عجیب تونتو نیز در یکی از جزئیات لباسش بیان شده است. او یک پرنده مرده را روی سرش دارد و هر از گاهی سعی می کند به آن غذا دهد.
فیلم رنجر تنها The Lone Ranger 2013، داستان تولد و روزهای آغازین زندگی مرد ماسک دار را تعریف می کند. تونتو،جان راید را که تنها بازمانده یک مخفیگاه است نجات می دهد و تا زمانی که سلامتیش را بازیابد از او پرستاری می کند. زمانی که سالم و سلامت می شود، سوار بر مرکب سپیدش می شود که بعدها او را سیلور می نامد و رهسپار می شود تا کسانی را که برادرش را کشته اند به سزای اعمالشان برساند. قاتلان برادرش دن (جیمز بج دیل) و بقیه ی افراد گروهش هستند. بزهکارترین فرد در این میان، بوچ کاوندیش (ویلیام فیچنر) است، اما او تنها جزئی از یک توطئه ی بزرگ است. جان راید (رنجر تنها) مورد توجه عاشقانه ربکا (روث ویلسون) قرار می گیرد که اواخر عمر برادرش، همسر او بوده است. همچنین، همان گونه که درخور یک فیلم می باشد که در زمان غرب وحشی رخ می دهد، قطار های بسیاری در این فیلم هستند که نقاط اوج مهیجی را به وجود می آورند.
واضح است که وربینسکی هر چیز را که می خواسته درباره ی قوانین فیزیک و تحمل انسان بداند، از تماشای سری فیلم «سریع و خشمگین» (The Fast and the Furious) فهمیده است. جان راید و تونتو شکست ناپذیر به نظر می آیند و این موضوع به صورت اثرگذاری میزان تنش را محدود می کند. وربینسکی زیادی از بدلکارها استفاده می کند، اما برخلاف دزدان دریایی کارائیب، در این فیلم از این کار جواب خوبی نمی گیرد. یکی از دلایل ضعف کار این است که عدم یکپارچگی های کلامی، در برابر لذت بردن کامل از فیلم مانع ایجاد می کنند. بعضی وقت ها رنجر تنها می خواهد همان آدم احمق نیمه مسخره ای باشد که در سریال های قدیمی نشان داده شده است. سپس فیلم وارد مرحله ی دلهره آوری می شود. در صحنه ای کاوندیش قلب یکی از قربانی ها را از جا می کند و می خورد یا در صحنه ای دیگر سوارکارهای آمریکایی سرخپوست ها را با مسلسل قتل عام می کنند. ساختار کلی هم عجیب و غریب است. یک مقدمه، یک بخش پایانی و چند فاصله ی میان پرده حدود شصت سال آینده در فیلم رخ می دهند؛ یعنی زمانی که تونتو به شخصیتی فرتوت بدل شده است که در نمایش های سیار جاده ای بازی می کند.
رنجر تنها از حس افراط لذت می برد، اما این موضوع اصلا جالب نیست، مگر در بیست دقیقه ی آخر فیلم. نمی توان سرگرم کننده بودن تعقیب و گریز نهایی دور دو قطار در حال حرکت را انکار کرد. «پیش درآمد ویلیام تل» نیز به مهیج بودن آن بسیار کمک می کند. این تنها بخش فیلم است که در آن به نظر می آید همر دارد نقش رنجر تنها واقعی را ایفا می کند. به عنوان یک کمدی اکشن وسترن، این فیلم میان فیلم بسیار بد «غرب وحشی وحشی» (The Wild Wild West) و فیلم سرگرم کننده و قوی «ماوریک» (Maverik) قرار می گیرد. وربینسکی با خالی کردن بخش هایی از فیلم از وجود رنگ، فیلم را به سریال تلویزیونی آن گره می زند و بدین ترتیب تقریبا همه چیز را تک رنگ می کند. به هر حال،به نظر می آید که این استعاره خوبی برای فیلمی باشد که حساسیتی به صداهای موسیقایی مختلف ندارد و هزینه ی گزافی روی آن شده است. رنجر تنها همچنان در خاطر طرفدارهای آن به تازیدن ادامه می دهد، اما احتمالا این آخرین باری است که او در یک فیلم سینمایی بزرگ می تازد.