Släpp taget 2024

من نشستم با این فیلم گریه کردم
یه مادری که سرطان داره خودش و فدا میکنه برای خانواده ای که در آستانه ی فروپاشیه
درس زندگی بود فیلم

ببین! این فیلم اصلاً سینما نیست. یه مشت تصاویر بی‌هدفه که نه قصه داره، نه درام، نه حتی یه لحظه درست‌وحسابی. فیلمنامه؟ ولش کن! یه مشت موقعیت کلیشه‌ای که هزار بار دیدیم، ولی این‌بار بدتر و بی‌خاصیت‌تر. شخصیت اصلی؟ انگار از وسط یه تست بازیگری پرت شده تو فیلم، بدون هیچ انگیزه و پرداختی.

کارگردانی؟ اصلاً چیزی به نام کارگردانی وجود نداره. میزانسن؟ نابود! ریتم؟ فاجعه! هر سکانس انگار وصله‌ی ناجور سکانس قبلیه، بدون انسجام، بدون فکر. یه جا می‌خواد احساسی باشه، یه جا جدی، ولی هیچ‌کدوم درنمیاد. انگار فیلم خودش نمی‌دونه چی می‌خواد باشه.

فیلمبرداری؟ یه مشت قاب بی‌حس و حال که هیچی نمی‌گن. نورپردازی؟ انگار با یه فیلتر بی‌روح همه‌چیزو خفه کردن. تدوین؟ افتضاح! هیچ صحنه‌ای درست به صحنه‌ی بعدی نمی‌چسبه، جامپ‌کات‌های بی‌دلیل، تغییر ریتم‌های بی‌منطق.

بازی‌ها؟ مکانیکی، سرد، بی‌روح. بازیگر اصلی انگار داره دیالوگ می‌خونه، نه بازی می‌کنه. دیالوگ‌ها؟ مصنوعی، باسمه‌ای، شعارزده. هیچ حسی، هیچ عمقی. اصلاً اینا چیه؟!

در نهایت، “Let Go” یه فیلم نیست، یه تمرین ناموفق فیلمسازی‌یه که حتی به سطح یه فیلم دانشجویی استاندارد هم نمی‌رسه. وقتتو حروم نکن، سینما این نیست!

فیلم قشنگی بود ولی ترجمه خیلی ایراد داشت.