The Hummingbird Project 2018

همزمان با پدیده تجارت در بورس و بازارهای آینده که به میزان زیادی به تغییرات سریع اطلاعات در شبکه های فیبرنوری وابستگی دارد ، برای حفظ قدرت در وال استریت کسی را نیاز دارید که بتواند کارهایتان را با سرعت شبکه اطلاعاتی انجام دهد. در دنیایی که یک الکترون می تواند اطلاعات را در عرض 16 میلی ثانیه از کانزاس تا نیویورک انتقال دهد ، شاید نیاز به یک مرغ مگس خوار است تا بال هایش را بگشاید و سرنوشت بنگاه های مالی را تعیین کند.
بنظر می رسد که کارگردان و نویسنده فیلم The Hummingbird Project 2018 یعنی کیم نگوین از مشکل دراماتیک فیلم خود آگاه شده اما خیلی دیر این اتفاق افتاده است. پس از تلاش و شکست او در جهت ساماندهی خط روایت داستان پیرامون کاراکترهایش ، او موفق به ایجاد ارتباطی معنادار بین آنها نمی شود. آنتون و وینی پسرعموهایی از یک خانواده ی روسی مهاجر هستند که در یک شرکت فناوری مالی به ریاست «ایوا تورس»(سلما هیک) کار می کنند. وینی آنتون را متقاعد می کند تا دیگر به کار کردن برای تورس ادامه ندهند و پروژه ی خط فیبر نوری را برای شرکت دیگری اجرا کنند. دلیل علاقه ی وینی به این پروژه مشخص نیست. می توان حدس زد که او چشم اندازی دارد ولی فیلم در تعریف کردن چشم انداز او موفق نیست. با تکیه بر روش آشنای صحبت کردن آیزنبرگ و حرکات پرشور و جوان او می توانیم خودمان قانع کنیم که پروژه ی او یک پروژه ی مهم است.
حتی پس از اینکه خودمان را از بابت انگیزه ی کاراکترهای فیلم The Hummingbird Project 2018 قانع می کنیم ، باز هم نشانه های فیلم بسیار مخشوش است. آنتون خانواده ای دارد که باید نگران آن باشد. تورس از او به جرم استفاده ی غیرقانونی از کدهای مخصوص شرکتش به عنوان یک برنامه نویس شکایت کرده است. وینی در یک سکانس بسیار مصنوعی به این موضوع پی برده که به زودی میمیرد. دکتر در حالتی بسیار مبهم به او می گوید که سرطان شکم داری و هرچه زودتر باید تحت درمان قرار بگیری. این سکانس ها کیفیت پایین داستان پردازی را نشان می دهند و آنقدر ضعیف هستند که مخاطب به هیچ عنوان نگران کاراکترها نمی شود.
فیلم The Hummingbird Project 2018 در اینکه به سمت خواسته های واقعی و طمع کاراکترهایش حرکت کند ، ضعف جدی دارد. این فیلم سعی ندارد تا مسائل را اخلاقی جلوه دهد اما از سویی دیگر نیز توان بررسی اتفاقاتی که درون داستان و پیرامون روایت آن رخ می دهند را ندارد. فیلمنامه این سیگنال را به مخاطب می دهد که گویا می بایست نگران از بین رفتن باغ های لیمو توسط بازارهای آینده باشد که این مسئله در نوع خود می تواند قابل توجه باشد. گذشته از تمام این مسائل این فیلم تا حدودی توانسته تا شرایط حاکم بر فضای جهان را در دوران سرمایه داری جهانی به خوبی نشان دهد.
– منتقد: پت براون – مجله اسلنت