On the Waterfront 1954

دوبله فارسی فیلم در بارانداز
گویندگان: زنده یاد چنگیز جلیلوند (مارلون براندو)، زنده یاد حسین عرفانی (لی جی کاب)، مریم شیرزاد، جواد پزشکیان، محمدعلی دیباج، مهدی آرین نژاد و شایان شام بیاتی
در طول سالها بسیاری از منتقدان فیلم در بارانداز On the Waterfront 1954 را بخاطر فیلمنامه بی نقص آن ستایش کرده اند. فیلمنامه توسط بود اشولبرگ ( بر پایه داستانی از مالکولم جوهانسن) نوشته شده است. متن بدون شک وفادارانه به داستان نوشته شده است( باوجود تغیرات آن، بخصوص در انتها) فیلم در اکثر موارد نه تبلیغ میکند و نه موعظه ، و با خلوص و رک گویی خاصی موضوع اصلی را پیش میبرد که اکثر فیلمهای آن دوره فاقد این ویژگی بودند. دیدن فیلم در حال حاضر پس از ۵۰ سال از تولید آن نیاز به کمی تلاش برای پل زدن بین نیم قرن فاصله بین اکنون و آن موقع دارد. فیلم نامه اشولبرگ درک موقعیت را آسان کرده است حتی علیرغم اینکه اوضاع و جو سیاسی تغییرات زیادی کرده باشد.
مارلون براندو قبلا در دو فیلم A Streetcar Named Desire و زنده باد زاپاتا با کازان کار کرده بود. در طول این همکاری ها کازان تئوری و روش متد اکتینگ را به براندو آموخته بود و استفاده از آن توسط براندو تاثیر شگفتی بر بازیش در فیلم در بارانداز داشت. در طول دوران بازیگری او (بخصوص در قسمت های اولیه آن) براندو برخی اجراهای شگفت انگیز داشت ، اما نقشی قابل رقابت با نقش تری مالوی چه قبل و چه بعد از این فیلم نداشته است. دو سکانس بخصوص برجسته به عنوان مثال برای بهترین بازی او عبارتند از: سکانسی که تری و ادیک در پارک قدم میزنند و تری با دستکش ادیک ورمیرود و می افتد ( سرانجام اشتباها دستکش را در دست خود میکند) و سکانس گفتگوی رودروی تری با چارلی که براندو دیالوگ معروفش را گفت: من میتونستم یه قهرمان باشم.(من احتمالا قهرمان میشدم.) این سکانس احتمالا نشان دهنده بهترین عملکرد مشترک براندو و استیجر می باشد. جالب توجه است که براندو در ابتدا نقش را قبول نکرده بود و فرانک سیناترا قبول کرده بود که چنانچه براندو قبول نکرد، نقش را بپذیرد.
حال آنکه از نقطه نظر اکتینگ ، فیلم در بارانداز On the Waterfront 1954 به طور مسلم فیلم براندو می باشد، او تکیه گاه محکمی برای همیشه ایجادکرد. درحالی که براندو اسکار بهترین بازیگری را به خانه برد ، اوا ماری ساینت نیز اسکار بهترین بازیگر مکمل را برنده شد . استیجر، لی جی کوب و کارل مالدن همگی نامزد بهترین بازیگر مکمل شده بودند هرچند هیچکدام برنده نشدند.( جایزه به ادموند اوبراند رسید). با این وجود بدون چنین بازیگران توانایی این فیلم حتی با فیلمنامه فوق العاده اش ، نمیتوانست اینچنین تاثیر گذار باشد. استیجر بطور خاص از آنچه اغلب به او داده میشد سزاوار اعتبار بیشتری بود. او و براندو به یادماندنی ترین سکانس این فیلم را خلق کردند. آیا بازیگر دیگری میتوانست واژه تلخ قهرمان احتمالی را مانند استیجر دریافت کند؟
من حدس میزنم چنانچه فیلم در بارانداز On the Waterfront 1954 دو دهه دیرتر ساخته میشد ، پایان فیلم تیره تر و تلختر از آنچه ما دیدم ، می شد. (در حقیقت وضعیت زندگی واقعی براساس فیلمنامه شولدربرگ پایانی اینچنین خوش ندارد.) در اینجا، چیرگی حق بر باطل را زمانی که تری خون آلود اما سربلند تقلا می کند تا روی پاهایش بایستد و سفری را که برای رستگاری آغاز کرده بود به اتمام برساند، مشاهده می کنیم. همان سفری که در قبال پی بردن به اینکه برای کشتن یک انسان از او سو استفاده شده بود آغاز کرده بود. اگر بخواهیم دقیق تر صحبت کنیم این یک پایان شاد نیست اما پایان پیروزمندانه ای است. پرده ی آخر نقش بزرگتری در تکمیل شخصیت تری ایفا می کند که خط داستانی را با اثبات فساد اتحادیه به پایان میرساند.جانی فریندلی اخراج شد ، اما چه کسی میتواند بگوید جانشین او به بدی او نباشد.( شاید بدتر)
امروزه اجزای فیلم در بارانداز On the Waterfront 1954 بهمان خوبی سابق موثر نیستند . برخی سکانس ها به نظر ساختگی و بیش از حد آشنا به نظر میرسند. اما خشم و احساسات شدید آن همچنان باقی مانده است و داستان عاشقانه ی نجیب ، رقیق و شکننده آن به خوبی همیشگی آن است که شاید بدین خاطر باشد که عشق ( برخلاف سیاست) هرگز تغییر نمیکند. اما دلیل اصلی برای دیدن فیلم در بارانداز On the Waterfront 1954 بخاطر مارلون براندو می باشد. تنها راه برای درک تاثیر براندو بر سینمای آمریکا با دیدن عملی که او در فیلم فیلم در بارانداز On the Waterfront 1954 انجام داد ممکن است. ( و به مقدارکمتری در اتوبوسی به نام هوس). قدرت سکانس قهرمان احتمالی از روی فیلمنامه که شولبرگ نوشته است ،خیلی زیاد نیست اما زمانی که درد موجود در صدای براندو در چشمان و سبک او منعکس میشود، قدرت سکانس به اوج خود میرسد. شولبرگ شاید سکانس را نوشته باشد اما براندو آن را خودش میسازد. فیلم در بارانداز On the Waterfront 1954 ممکن است رفتنی باشد اما این نمیتواند باعث شود که یکی از برترین آثار سینمای اواسط قرن بیستم نباشد.
– منتقد: جیمز براردینلی (امتیاز 9 از 10)